รอบเก็บตก
รอบนี้มาเดินหลังจากมาครั้งแรก 1 สัปดาห์พอดี คราวนี้เดินเล่นคนเดียว อยากเดินไปไหนก็ไป ไม่ได้วางแผนมาก่อน แต่ที่แน่ๆ จะมาหา… ของกินบางลำพู ก็เลยเลือกที่จะมาจอดรถที่อาคารจอดรถของ กทม. ความจริงแล้วแถวๆนั้น เราสามารถจอดรถแบบเสียค่าบริการได้หลายที่ เช่นตามวัดต่างๆ หรือบางท่านก็อาจจะจอดริมถนนในที่ที่ กทม. อนุญาติให้จอด(เป็นเวลา) แต่ไปจอดให้เป็นที่เป็นทางดีที่สุดครับ เพราะว่าย่านนั้นเดินไปทางไหนก็น่าสนใจทั้งนั้น ทั้งแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม โบราณสถาน วัดวาอาราม แหล่งวัฒนธรรมเก่าแก่ และที่สำคัญ … ของกินเยอะมาก อร่อยมาก …
ในตอนแรกที่เคยรีวิวไปแล้วก็คือตอนที่เดินเข้าตามตรอกออกตามซอย ย่านวัฒนธรรมเก่าแก่ของบางลำพูนะครับ ติดตามอ่านได้จากที่นี่
บางลำพู เดินเข้าตรอก ออกตามซอย เยี่ยมชมวัฒนธรรมพื้นบ้านเมื่อครั้งยังเฟื่องฟูเป็นศูนย์กลางของพระนคร
จอดรถเสร็จแล้วก็เดินออกมาทางด้านหน้า ซึ่งตรงด้านหน้าทางเข้าอาคารจอดรถเลย … ที่เขาบอกว่ามาแล้วต้องกินน๊ะ ต้มยำกุ้ง สุดอร่อย …
เส้นทางการเดินของเราวันนี้ก็เน้นเรื่อง กิน กิน กิน แล้วก็กิน กินเท่าที่จะกินได้ ซึ่งจะแตกต่างกับวันแรกที่เดินชมแหล่งวัฒนธรรม
เราเดินขึ้นมาทางด้านหน้าของห้างตั้งฮั่วเส็ง … โอวววววว แม่เจ้า ของกินที่เห็นแล้วถูกปากถูกใจดีแท้ … ของกินบางลำพู
กะละมังนี้ เห็นแล้วอยากย้อนยุคเลยครับ อร่อยมาก ….
ฝั่งตรงข้ามตั้งฮั่วเส็ง ก็จะเป็นตรอกสุเหร่าที่เราเคยเดินออกมาจากมัสยิดจักรพงษ์นั่นเอง
เดินข้ามถนนไปทางปากตรอกสุเหร่า แต่ครั้งนี้เราไม่ได้เข้าไปล๊ะ เดินไปทางซ้ายอีกนิดนึงก็จะเจอร้านอาหารอร่อยสองร้านติดกัน นั่นก็คือ จิระเย็นตาโฟ
และ ก๋วยเตี๋ยวเป็ดย่าง บางลำภู(เจ้าเก่า) ตอนนี้มาช่วยกันรณรงค์ใช้ “ล.ลิง” ในคำว่า บางลำพู กันนะครับ 
เดินต่อไปทางวัดชนะสงคราม ตรงริมถนนหัวมุมวัด เห็นพี่ชายท่านนี้นั่งอยู่ที่พื้น กำลังทำอะไรอยู่สักอย่าง ก็เลยหยุดดูหน่อย
ก็เป็นงานฝีมือที่ดูดี 
ฝั่งตรงข้ามที่พี่ชายคนนี้นั่งทำงานอยู่ก็คือร้าน Starbucks ที่ผมเดินหาอยู่นี่เอง(อาคารสีน้ำเงินเข้ม) แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเพิ่มคาเฟอีนในเส้นเลือด ก็เลยเดินกันต่อไปครับ …
เพราะเดี๋ยวเราจะเข้าไปไหว้พระกันก่อนที่นี่ วัดชนะสงคราม
ด้านในพระอุโบสถ กำลังมีการปรับปรุง ก็เลยไม่ได้ถ่ายภาพมา
ออกจากวัดมา ก็เดินข้ามถนนมาฝั่งตรงข้าม แน่นอนว่าตรงนี้ก็คือ ถนนข้าวสาร ที่รู้จักกันไปทั่วทุกแคว้น แต่….. ผมเพิ่งจะเคยมาที่นี่ ครั้งแรก !!! ก็เลยขอถ่ายป้ายชื่อถนนสักหน่อย …
เดินเล่นไปเรื่อยๆ ร้านค้าก็เปิดเยอะ แม้จะเป็นเวลากลางวัน นักท่องเที่ยวก็ถือว่าเยอะอยู่ …
เดินจนมาทะลุ ถนนตะนาว
ถนนตะนาวก็ถูกประดับไปด้วยธงตามถนนเฉกเช่นถนนอื่นๆทั่วบริเวณวัดบวรฯ
เดินผ่านสะดุดกับป้ายนี้ ก็เลยเลี้ยวเข้าตรอกเก่าๆมืดๆเพราะบรรยากาศแบบนี้บ่งบอกว่า เก่าจริงเก๋าจริงอร่อยจริง อะไรประมาณนั้น ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลากิมเซี้ย
เหมือนเดิม ไปไหนก็สั่งใหญ่โฟ
อร่อยสมราคาครับ แวะได้ทานอร่อย
เริ่มมีของลงท้องล๊ะ ไม่อยากเบิ้ล เพราะเก็บท้องไว้กินอย่างอื่นอีก เดินมาอีกไม่กี่ก้าว ก็เห็นคนมุงกันเยอะๆ
อ้อ…. ร้านขนมปังในตำนาน นั่นเอง ร้านขนมปังพรชัย บางลำพู
ถ้าเอาแบบชื่อในยุคปัจจุบันที่เดินตามรอยเท้าพรชัยก็น่าจะเป็น ปัง เว๊ย เฮ๊ย นะครับ แบบว่าเน้นไส้เยอะๆ 
เยื้องๆร้านขนมปังก็จะเป็นซอยบวรรังษี
เดินทะลุมาออกตรงปากซอยรามบุตรี มีอาคารสถาปัตยกรรมเก่าแก่หลายหลัง ข้างๆร้าน 7-11 ก็เช่นกัน
จริงๆแล้ว ตั้งใจจะบอกว่าร้านอาหารอิสลามร้านนี้ใครๆก็บอกว่า เลิศ ยังไงก็ต้องมากินให้ได้ …แต่ … ๆ ๆ เราไม่หม่ำเนื้อวัว ส่วนเนื้อไก่ก็กินไม่ได้ เก๊าท์ถามหาอยู่ ก็เลยอดนะสิ มาลองกันนะครับที่นี่ … ร้านอาหารอาอีซะฮ์ รสดี
เดินเลียบถนนสิบสามห้างมาถึงอีกร้านที่ใครๆก็ว่าอร่อยแถมมีตราเปิบด้วยน๊ะ ร้านเม้งโภชนา
ใกล้กันก็มีอีกร้านที่พูดถึงกัน ร้านลูกชิ้นปลานายง้ำ
และแน่นอนว่าร้านนี้ข้าวหมูแดงหมูกรอบไม่ธรรมดา ร้านปาท่องโก๋
เดินข้ามถนนไปฝั่งวัดบวร ตรงเกาะกลางซึ่งกว้างใหญ่มาก มีห้องน้ำห้องสุขาด้วย แต่อยู่ต่ำลงไปจากระดับผิวถนนหน่อยน๊ะ งั้นเดี๋ยวเดินไปเข้าห้องน้ำในวัดบวรเลยล๊ะกัน เขาบอกว่าห้องน้ำที่เห็นนี้เป็นหลุมหลบภัยจากการทิ้งระเบิดสำหรับประชาชาที่ที่บ้านไม่มีหลุมหลบภัยได้มาหลบกัน …
เสร็จธุระแล้ว เดินออกมาจากวัดทางเดิม จำได้ว่าถ้าเดินข้ามถนนพระสุเมรุก็จะมีซอยข้างธนาคารกสิกรไทยเข้าไปยังศาลพระเจ้าตากสิน ใจจริงอยากไปเดินชมบ้านไม้เก่าๆที่ครั้งที่แล้วผ่านมาเห็น แต่ฝนตกก่อนก็เลยไม่ได้สัมผัสอย่างใกล้ชิด
มาถึงแล้วก็ต้องกราบไหว้กันหน่อยหละ
อาคารบ้านช่องแถวนี้ค่อนข้างเก่าแก่พอควร บ้างก็ครึ่งปูนครึ่งไม้ บ้างก็ไม้ล้วน
เดินมาชมอาคารบ้านแถวที่สร้างด้วยไม้ ที่ยังคงความเก่าความเก๋าให้ได้เห็น แม้จะมีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงไปบ้างแล้วตามยุคตามสมัย
กำลังส่องตาไม้อยู่พอดี เจ้าของบ้านก็เดินกลับมาจากตลาด 5 5 5 เกือบหัวแตกแล้วมั๊ยหละ ก็เลยชวนคุยซ๊ะเลย แกบอกว่าตั้งแต่เกิดมาบ้านก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว ตอนนี้แกก็อายุหกเจ็ดสิบแล้วหละ …. โอวววววววว
ดื่มด่ำพอควรล๊ะ ก็เดินจากมา ลัดเลาะถนนพระสุเมรุนึกได้ว่าเคยอ่านเจอว่ามีร้านอะไรสักกะอย่างอร่อยๆแถวๆร้านขายชุดนักเรียน แต่ก็หาไม่เจอแล้ว เข้าใจว่าเขาเปลี่ยนธุรกิจไปแล้ว เพราะเห็นป้ายเชลล์ชวนชิมแปะอยู่หน้าร้านขายน้ำต่างประเทศเป็นขวดๆอยู่ ก็เลยเดินข้ามไปอีกฝาก จึงได้มาเจอร้านขายข้าวแช่ ร้านแม่ศิริบางลำพู ข้าวแช่ ขนมเบื้องไทย
มาเจอแม่ค้าหน้าตาแบบนี้ ไม่กินอีกก็ให้มันรู้ไป
มีโต๊ะให้นั่งรับประทานได้เลยครับ …
แม่ค้าบอกว่าถ้าพี่จะถ่ายรูปไปนั่งโต๊ะไม้ฝั่งตรงข้าม จะถ่ายได้สวยกว่า
ก็จริงแฮะ แม่ค้ามาเสริฟแล้วสอนวิธีกินด้วย เริ่มจากตักข้าวเข้าปากเคี้ยวให้เข้าที่ ตักกับข้าวใส่เข้าไปผสม เคี้ยวๆกินๆ แล้วค่อยตักน้ำข้าวซดตาม เออ…ก็แปลกๆดีแฮ๊ะ
ท้ายสุด เราเดินมาจบที่ขนมเบื้องร้านนี้ ร้านที่เคยมาเมื่อครั้งที่แล้วแต่ไม่ได้กิน เพราะว่าคิวยาวมาก และทำช้าด้วย แกบอกว่าเพื่อความอร่อยให้สุกได้ถ้วนทั่ว ขนมเบื้องแม่ประภา
